Jak się (nie) odżywiać?

Kolejny poradnik z cyklu ''jak być zdrowym i szczęśliwym'': Surowe zdrowie autorstwa Agnieszki Jucewicz i Mariusza Budrowskiego. 

Co mnie najbardziej irytowało w tej książce? 

Zdecydowanie arogancja autorów i przekonanie o własnej nieomylności. Już we wstępie zamieszczono pochlebne opinie niektórych osób na temat ich działalności. Problem w tym, iż porady Jucewicz i Budrowskiego, delikatnie rzecz ujmując, są banalne i kontrowersyjne ( stosowanie lewatywy, spożywanie oleju kokosowego). Mam wrażenie, że promotorzy projektu nie mogli się zdecydować, co chcą nam przekazać. Ich recepty mogą przynieść więcej szkody niż pożytku.

Dlaczego publikacja Surowe zdrowie jest fatalna? Czy znajdziemy coś godnego uwagi?

Już wyjaśniam. Aby zdobyć zaufanie czytelnika ( i żeby dłużej z nimi został), odsłonięto kilka szczegółów z życia prywatnego. Dzielą się z nami swoimi zmaganiami z rozmaitej maści schorzeniami. To jeszcze nic nagannego, powie ktoś. Oczywiście. Dobrze, że propagatorzy zdrowego stylu życia informują czytelników, że ich rady nie mogą zastąpić ewentualnej konsultacji lekarskiej, sprytnie się przy tym zabezpieczając od strony prawnej. I słusznie, ponieważ propagują niezdrowe mody i ideologie. Wartość tego poradnika jest praktycznie zerowa, polszczyzna też nie jest wyszukana.

A jak wygląda sprawa rzetelności badań naukowych?

Agnieszka Jucewicz i Mariusz Budrowski powołują się na wyniki badań naukowych, ale nie poinformowali odbiorców przez kogo, gdzie i kiedy zostały przeprowadzone. Wnioski autorów są naciągane, bazują na własnej, pokrętnej interpretacji. Twierdzą, że przeczytali wiele prac poświęconych zdrowemu trybowi życia. Dlaczego więc nie zamieścili bibliografii ani nawet przypisów? Trudno też uwierzyć w ich bajki, że nigdy wcześniej nie słyszeli nic na temat wykształcania prawidłowych nawyków żywieniowych. Pierwsza piramida zdrowia została opracowana w latach dziewięćdziesiątych i od tamtego czasu jest nieustannie modyfikowana.

Co jeść, a czego nie. Czyli kuriozalne zalecenia autorów

Pewne sformułowania wzbudzają uśmiech politowania, jak np. że jajko to okres kury. Zauważyłam też, iż ''dietetycy" najchętniej skorygowaliby podstawę programową obowiązującą na kierunkach medycznych i wtrącili swoje ''trzy grosze". Już dawno  postuluje się ograniczenie konsumpcji mięsa, wywody nie są więc w żadnym stopniu odkrywcze. Wnioski Jucewicz i Budrowskiego, jakoby zatajono przed nami informację na temat ryb, również śmieszą. Nie od dziś wiadomo, że panga, pochodząca  z zanieczyszczonych wód, nie powinna być spożywana. W sumie ułożono nam jadłospis na nowo: mleko be, jaja  jeszcze gorsze, dobre pieczywo ( o które trudno, ale nie jest to niemożliwe) też nie ma u nich szans. Niepotrzebnie też demonizują gluten, oskarżając go o wszystko, co najgorsze. Zdrowy człowiek nie musi, a nawet nie powinien wykluczać z go z menu. Autorzy idą w ślady celebrytów i powtarzają komunały.

Kolejną dyskusyjną sprawą pozostają głodówki, które proponują. Że nie wspomnę o tym co wypisywali na temat witamin, szczególnie B-12 i D.

Żeby znów nie narazić się na zarzut o jednostronność, opinię jak zawsze pozostawiam Czytelnikom. Bowiem jestem zdania, iż warto pogłębiać wiedzę na temat zdrowego odżywiania się, ale sięgajmy po mądre, sprawdzone rady prawdziwych ekspertów. 

Dlaczego sięgnęłam po tę pozycję? Myślę, że zadziałała zwykła ludzka ciekawość. I też co się wydarzy, gdy zabraknie nam lektur?

Ocena 1/10.

                    

' Don't cry for me Argentina'

To oczywiście tytuł utworu muzycznego wykonywanego przez Madonnę, poświęconego charyzmatycznej małżonce argentyńskiego satrapy. Przypomnijmy więc, kim była Pierwsza Dama Argentyny, właściwie  Maria Eva Duarte. Na kanwie jej krótkiego życia, w 1976 roku powstaje musical Evita. W 1996 roku nakręcono film biograficzny o tej barwnej osobistości. 

Evita Peron przychodzi na świat 7 maja 1919 roku, umiera szybko, bo w wieku 33 lat. Córka gospodyni domowej i farmera prowadzącego podwójne życie,  który początkowo nie przyznaje się do potomstwa ze związku z szwaczką. Od dziecka marzy, aby zostać aktorką, i to się poniekąd udało.

 Kiedy reprezentujesz najwyższy urząd w państwie, nie ma miejsca na strach.

Peron nie stoi bezczynnie przy boku Juana, wręcz przeciwnie, jest aktywną działaczką społeczną i polityczną. Dzięki jej zabiegom, kobiety w Argentynie uzyskują prawa wyborcze. Mamy 1947 rok; dwa lata wcześniej poślubia  dyktatora. Podejmuje działania mające na celu ocieplenie wizerunku męża, życie z nim do najłatwiejszych nie należy. Maria Eva jest też współtwórczynią doktryny peronizmu  ( populistyczny ruch społeczno-polityczny, głoszono zasadę sprawiedliwości społecznej, etc.)W tym czasie nasza bohaterka cieszy się już niezwykłą popularnością; filantropka, inicjuje wiele akcji pomocowych. W 1951 roku wojsko blokuje kandydaturę młodej kobiety na urząd wiceprezydenta. Prezydentowa interesuje się problemami sierot i seniorów.

Kilka dni w roku jestem Evitą Peron. Resztę czasu jestem po prostu Evitą.

Niedawna artystka czy jak chce Krzysztof Mroziewicz w pracy Delirium władzy, 'gwiazdka kabaretów' zostaje pomysłodawczynią utworzenia partii peronistycznej Partido Feminino. Ubóstwiana i znienawidzona, wytykano jej przeszłość ( nagie sesje, itd.) 

Zwolennicy pani Peron określają ją Duchową Przywódczynią Narodu albo też pierwszą samarytanką Argentyny. Co ciekawe, małżonka prezydenta zyskuje mir wielu potężnych ludzi, witana żarliwie w Watykanie przez samego Piusa XII. Działa nawet podczas wyniszczającej choroby.

Cokolwiek by nie napisać, to właśnie ta kobieta pozostanie  w sercach Argentyńczyków.

Maria Eva Duarte- Peron odchodzi do wieczności  26 lipca 1952 roku, trzy lata później, w wyniku wojskowego zamachu stanu jej mąż zostanie obalony. 

Warto przeczytać:

- Foss C.,  Evita i Juan Peron;

- Reiner S., Evita Peron. Madonna Argentyny.

' I have a Dream'

Jarosław Kowalczyk, Randka z marzeniami, czyli oko w oko z samym sobą.

Parafrazując słowa Martina Luthera Kinga (zdradzającego swoje polityczne ideały),  kto z nas powtórzy głośno za czarnoskórym pastorem i aktywistą? Tylko nieliczni mają odwagę żyć po swojemu (realizować swoje marzenia), a nie jak  to zaprojektowali inni. Co nas powstrzymuje? Ograniczenia? Nieśmiałość? Obawa przed opinią wścibskich, którzy nie potrafią zająć się własnym życiem? Czy może coś jeszcze zupełnie innego? Dlaczego boimy się zmian? I o tym między innymi pisze Jarosław Kowalczyk w interesującym poradniku Randka z marzeniami.

Autor już we wstępie składa obietnice, iż ambicją publikacji jest rozwiązanie wszystkich naszych problemów. Nie w każdym przypadku książka będzie pomocna- to trzeba jasno powiedzieć. Czy spełniły się zapewnienia trenera personalnego? Czy te dywagacje zmieniły coś w moim życiu? Raczej nie. Czy Jarosław Kowalczyk zrealizował obietnice? Tego Wam nie zdradzę. Zawsze byłam sceptycznie nastawiona wobec tego rodzaju deklaracji. Półki księgarń uginają się pod ciężarem wszelkiej maści opracowań (piszą prawie wszyscy).

Już sama okładka zachęciła mnie do przeczytania tej książki. Zwraca uwagę spokojną, wyważoną kolorystyką. Szata graficzna przywołuje pozytywne skojarzenia. Jarosław Kowalczyk nie przybiera mentorskiego, pouczającego tonu. Wydaje się być człowiekiem sympatycznym, kontaktowym i otwartym; bardzo odpowiadał mi sposób prowadzenia narracji. Nie dostajemy banalnych, pospolitych i trywialnych porad; każdy z rozdziałów to wyczerpujące studium. Autor przytacza sporo prywatnych historii, mających na celu uwiarygodnienie jego wywodów. Daję dużego plusa (...).

Nawet nie zauważyłam, kiedy skończyłam czytać, i to z wielką uwagą. Lektura pochłonęła mnie do reszty. Do gustu przypadł mi rozdział o tzw. ''toksycznych" ludziach nazywanych też ''wampirami" energetycznymi. Jak ich rozpoznać? Sposób jest prosty: lubią dołować innych, deprecjonować sukcesy, osiągnięcia. Mają brzydki zwyczaj strofowania ( za wszystko) znajomych, układania im życia oraz obwiniania wszystkich za swoje problemy To tylko  z niektórych zagadnień zaprezentowanych w powyższym tekście.

Cały materiał dostępny w serwisie nakanapie (pod tym samym tytułem).

Lektury na maj:)

Nie skończyłam jeszcze czytać  lektur z kwietnia, gdy tymczasem nadeszły nowe książki:)

1 Krzysztof Rak: Piłsudski. Między Stalinem a Hitlerem; Polska- Niespełniony sojusznik Hitlera;

2 Remigiusz Mróz, ''Szepty spoza nicości'';

3 Paweł Lisicki, Dogmat i Tiara. Esej o upadku rzymskiego katolicyzmu;

4 Renia Spiegel,  Dziennik Reni Spiegel;

5 Małgorzata Wachowicz, Maska Mefisto;

6 Monika Śliwińska, Panny z Wesela. Siostry Mikołajczykówny i ich świat

Na swój czas czeka Adam Michnik, jego biografii podjął się Roman Graczyk. Ale jakoś nie mam zapału do tego, żeby wreszcie sięgnąć po tę pozycję:)

Maska Mefisto to jedna z tych publikacji, o której słyszałam dużo dobrego. Jak będzie, to się okaże. W każdym razie zapowiedź brzmi obiecująco. Zaś sama Autorka jest osobą niezwykle serdeczną i życzliwą, przynajmniej tak wynika z moich rozmów na Instagramie:)

Kolejny thriller psychologiczny w portfolio znanego pisarza. Ciekawe jak potoczą się losy głównych bohaterów?

Znam twórczość redaktora naczelnego tygodnika Do Rzeczy, zatem zapewne otrzymamy zastrzyk solidnej wiedzy.

Czas na monumentalną pracę pióra pana Krzysztofa Raka.

To tylko kilka propozycji, wciąż jeszcze czekam na realizację innych zamówień. A jakie są Wasze propozycje literackie na ten piękny miesiąc? Piszcie:)

' Sądzi Kryże, będą krzyże'

Sformułowanie, którym posiłkował się znany mecenas i obrońca w procesach politycznych, Władysław Siła- Nowicki, pasuje jak ulał do monografii autorstwa Patryka Pleskota, Sądy Bezprawia. Wokół pokazowych procesów politycznych organizowanych w Warszawie (1944-1989).

Roman Kryże, bo to o nim mowa, należał do wysokiej klasy zbrodniarzy komunistycznych. Orzekał m.in. w aferze mięsnej. Był ojcem Andrzeja Kryżego, również sędziego, sekretarza stanu w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego. Takich jak on było wielu, np. Stefan Michnik, brat kontrowersyjnego dziennikarza. Wsławił się jako informator i rezydent Informacji Wojskowej. W niektórych procesach Michnik uczestniczył osobiście. W 1968 roku wyemigrował do Szwecji, gdzie żyje w spokoju i dostatku. Sympatyzuje z Komitetem Obrony Demokracji, strofując innych w sprawach praworządności i niezawisłości sądownictwa.

Procesy pokazowe to takie, których oskarżenia zasadzały się na czynnikach politycznych. Ich kampania była szeroko zakrojona, np. w mediach. Powtarzając za historykiem, chodzi o przekaz stricte ideologiczno- propagandowy. Tego typu procesy miały już miejsce w 1944 roku na ziemiach ''wyzwalanych'' przez Armię Czerwoną. Wedle opinii  Filipa Musiała nie możemy jeszcze mówić o  procesach pokazowych, raczej o próbach ich nagłaśniania. Patryk Pleskot objaśnia znaczenie  obu przymiotników. Scharakteryzował wojskowe sądy rejonowe, czyniąc to w bardzo przystępny sposób. Mnogość faktów, dat, nazwisk nie przytłacza czytelnika. Mamy sprawy znane i nieznane, ale wszystkie równie ważne. Naukowiec szeroko omówił aferę mięsną, na śmierć został skazany ojciec znanego aktora Stanisław Wawrzecki. Nawiasem mówiąc, śledztwo podjęto na podstawie anonimowego donosu, władzy szukającej winnych za braki w zaopatrzeniu to odpowiadało. 

Komuniści wykorzystywali wszystkie dostępne środki, instrumenty, aby rozgromić przeciwników, tzw. wrogów Polski Ludowej. Przystąpiono do nierównej walki z wymyślonym nieprzyjacielem, uciekano się do przemocy. Prześladowano członków Polskiego Państwa Podziemnego, ale nie tylko. Represje dotknęły również oficerów przedwojennych i księży. Zarzuty były wątłe, wyimaginowane, podobnie rzecz miała się z zeznaniami. Wyszczególniono, iż w czasach słusznie minionych wydano ponad 80 tys. wyroków skazujących, z czego 4, 5 tys. to kara śmierci. Miały być przestrogą dla wszystkich ''przestępców" podnoszących rękę na PRL. Surrealistyczne wyroki sądowe pokazywały  paranoję i strach wymiaru sprawiedliwości. Uzasadnienia stanowiły zwykłą grafomanię, nacechowane były emocjami, knajackim językiem. Urojenia rządzących nie miały granic, że nie wspomnę o szacunku wobec prawdy. 

Lektura nie jest łatwa, ale ma sporo walorów: klarowność wywodów, zwięzłość wypowiedzi, bogata bibliografia. Monografia jest solidna, starannie udokumentowana. Okładka przykuwa wzrok, treść jest niemniej wstrząsająca. Zwróciłam też uwagę na proces generalski i taterników jako akordy wzajemnego zwalczania się przez komunistów. Treść została ładnie podzielona, jest przejrzysta.

Jak to jest z czytaniem książek u Polaków?

Mam przed sobą jeszcze świeży raport odnośnie stanu czytelnictwa w Polsce w 2020 roku.  Sondaż został przeprowadzone przez Bibliotekę Narodową.

Książki są jak towarzystwo, które sobie człowiek dobiera.

Na pytanie o przeczytanie choćby jednej książki w ciągu roku, 42 % ankietowanych udzieliło twierdzącej odpowiedzi. Taki stan rzeczy oczywiście jest satysfakcjonujący, to najwyższy wynik od sześciu lat. Mamy więc pewien postęp. Pytający są ostrożni w artykułowaniu wniosków o wpływie pandemii COVID-19  na wzrost poziomu czytelnictwa. Z dokumentu wynika też, że płeć piękna czyta zdecydowanie więcej niż mężczyźni.

Postanów sobie czytać codziennie, choćby przez kwadrans, po roku odczujesz skutki.

W kwestii  formy wyboru lektur jesteśmy tradycyjni; decydujemy się raczej na wydania papierowe. Gusta czytelnicze badanych są zróżnicowane, dominuje tzw. literatura popularna (24%). W następnej kolejności są to: biografie, wspomnienia, literatura historyczna XX wieku (19%).

Książka to najlepszy przyjaciel człowieka, a biblioteka jego świątynią.

Skąd pozyskujemy interesujące nas publikacje? Respondenci wskazali: zakup (45%), pożyczenie od znajomego (35%), prezent (34%). Na kolejnym miejscu znajduje się: wypożyczenie z biblioteki (23%), własny księgozbiór (20%).

Ten jest najszczęśliwszy z ludzi, któremu nikt zapału do książek nie ostudzi.

Wśród najpopularniejszych pisarzy pierwsze miejsce zajął nie kto inny jak Remigiusz Mróz ( informacja ta nie zaskakuje). Na drugiej pozycji uplasowała się Olga Tokarczuk. Pierwszą trójkę zamyka mistrz grozy, Stephen King.

Badania na temat stanu czytelnictwa w naszym kraju, Biblioteka Narodowa prowadzi od 1992 roku. Podstawą empiryczną raportu  są wyniki odrębnych ankiet ogólnopolskich. Mają charakter stricte socjologiczny, a nie jak mogło się wydawać, bibliotekoznawczy. Kwestionariusz złożony jest z 12 pytań: otwartych, półotwartych i zamkniętych.

Zajrzyj tu:https://bn.org.pl/download/document/1618923121.pdf

Myślę, iż nadal aktualne jest przesłanie Denisa Diderota: Ludzie przestają myśleć, gdy przestają czytać.

''Przesłuchanie...''

Czyli całkiem owocny wywiad- rzeka z prof. Andrzejem Paczkowskim, autorem wielu monografii naukowych, jak np.  Wojna polsko-jaruzelska. ''Funkcjonariuszem IPN'' jest inny historyk, Patryk Pleskot. Nie wszyscy wiedzą, że profesor jest zapalonym alpinistą, taternikiem. W latach 1974-1995 piastował funkcję  prezesa Polskiego Związku Alpinizmu, był to czas tzw. złotego alpinizmu.

Ale po kolei, interlokutor Patryka Pleskota, który ma w swoim dorobku naukowym interesującą książkę: Zabić. Mordy PRL, wspomina o swoich korzeniach, rodzicach komunistach. Profesor Andrzej Paczkowski opowiada o studenckich czasach, wymieniając znane nazwiska tamtych czasów: Tadeusz Manteuffel,  Aleksander Gieysztor,  Henryk Samsonowicz, Iza Bieżuńska- Małowist, Jerzy Meternicki, Ewa Wipszycka-Bravo czy Ludwik Bazylow. W narracji badacza pojawiają się i inni profesorowie, dziennikarze, ludzie kultury: Krzysztof Zanussi ( u którego nasz bohater zagrał w 14-minutowej etiudzie; takich ciekawostek jest więcej), Jerzy Łojek, Andrzej Garlicki, Janusz Głowacki, Jerzy Giedroyć. Nie zapomniano o słynnych alpinistach takich jak Jerzy Kurczab.

Prof. Paczkowski opisuje swoje zmagania z cenzurą. W rozmowie z Patrykiem Pleskotem wzmiankuje też o początkach Instytutu Pamięci Narodowej, postulatach jego likwidacji. Doczekaliśmy się opowieści o górach (przyznam jednak, że mnie zaciekawiły głównie dysputy o historii). Niestety, Ci z nas, którzy spodziewają się czegoś więcej w tym aspekcie, będą zawiedzeni. Tematyce gór poświęcono zaledwie jeden rozdział.

W przypisie biograficznym Margaret Thatcher zabrakło daty śmierci wybitnej pani premier ( 8 kwietnia 2013 roku). Powyższa publikacja ukazała się w 2019 roku, można zatem było uzupełnić notkę. Wspomnienia powstawały dość długo, więc to pewnie niedopatrzenie. Należałoby też uzupełnić biogram Jana Lityńskiego. Ale to tylko takie drobne uwagi.

Na końcu zamieszczono wykaz prac naukowych prof. Andrzeja Paczkowskiego. Znajdziemy również spis wszystkich najważniejszych skrótów.