Polaków portret własny, czy wykładnia polityczna?

Współpraca recenzencka

Zdaje się, że odpowiedź na postawione w tytule recenzji pytanie, nie będzie jednoznaczna. Zaznaczyć muszę, że treść jest dziwaczna.

Książka Bóg, honor, seks, ojczyzna stanowi zbiór poglądów autora, wygłaszanych przez bohaterów. Co możemy powiedzieć o wszystkich postaciach? Odważnie zdradzają swoje przekonania, będące odzwierciedleniem wydarzeń rozgrywających się w Polsce. Zawartości publikacji przyświeca myśl:  Bo ta Polska to powinna być idea, pod którą ludzie, różni ludzie chcą żyć.

Jarosław Derkowski dotyka rozmaitych kwestii: etycznych, obyczajowych, politycznych. Zadaje też niekiedy istotne pytania, w tym o naszą tożsamość. Tutaj stosunek narratora do aborcji, praw osób LGBT jest mocno poprawny politycznie. Otrzymujemy zatem mnóstwo truizmów, gotowych recept na bolączki współczesnej Polski. Całość przeładowana jest emocjami, sama narracja dość zwarta, ale i nachalna.

Niewątpliwie studium to ma charakter rozliczeniowy, ale przepełnione banałami i ogólnikami. Nie jest dobrą lekturą, niezbyt udaną i nieprzemyślaną. Przede wszystkim dominują tu niepotrzebne dłużyzny, nudny i pospolity dydaktyzm. Pisarz często wrzuca wszystkich do jednego wora, formułując niesprawiedliwe tezy. Dzieje się tak w przypadku oceny działalności Kościoła.

Co więcej?

Ślązak deliberuje nad sensownością czytania lektur szkolnych przez dzieci i młodzież. Poglądy bohaterów są aktualne i postępowe: archaiczny Sienkiewicz posługujący się ezopowym językiem. W dodatku rasista. Lista zarzutów pod adresem noblisty jest obszerna. Co autor proponuje w zamian? Zaleca, a jakże, Olgę Tokarczuk.

Nie może być zgody na posiłkowanie się niemieckim nazewnictwem w stosunku do stolicy Dolnego Śląska Breslau. Inne czasy, inna epoka. W przypadku wątpliwości zalecam solidną kwerendę źródłową, w tym lekturę dzieł Thietmara. Jako Ślązak, Derkowski winien wiedzieć, że losy tejże prowincji są złożone. Śląsk był kartą przetargową między czarnymi orłami.

Okładka książki aspiruje do miana skandalizującej Anno Domini 2024.

Brudy polityki i partykularne interesy

 Współpraca recenzencka z Autorem

O tym, że polityka to niewdzięczna ''kochanka", przekonało się już wielu. Wciąż jednak pozostają tacy, którzy w zupełności nie pojęli jej nauk. Kolejne lekcje będą bolesne, co znakomicie uwypukla Wojciech Kulawski w najnowszym, świeżym thrillerze Rok 2022.

Rok 2022 przynosi Polsce poważne problemy ekonomiczne, gospodarcze. W dodatku nieustępliwi oraz zacietrzewieni działacze partii politycznych nie zaprzestali intryg i wzajemnej rywalizacji.
Któryś z polityków wpada na pomysł, wydawałoby się, że wynikający z pobudek idealistycznych. Ale czy tak naprawdę jest? Czy wszyscy zdają sobie sprawę z wynikających konsekwencji? Na czym owa idea miałaby się opierać? Oferta rządzących adresowana jest do osób bezrobotnych, niemogących poradzić sobie z rosnącymi wciąż zadłużeniami. Program nosi nazwę ''pracy dobrowolnej''. Jak to ma wyglądać w praktyce?

Niestety, w całym tym pozornie szlachetnym projekcie pojawiły się rysy. Rysy, które pozostaną na długo. Osoby zakwalifikowane do udziału w nim zostałyby zobligowane do pracy na rzecz pracodawcy przez 24 godziny na dobę. Ten w zamian spłaca ich wszystkie zobowiązania. Ale....
Aby przystąpić do programu, należy przejść specjalistyczne szkolenie w zamkniętym szkoleniu. I tu wszystko się zaczyna....

Na prośbę pewnego polityka, sprawę ma zbadać dziennikarz śledczy Adam Wolański. Ktoś odkrył zamiary naszego bohatera i sprawa niemal spaliła na panewce. Kto się boi prawdy?

Lektura Roku 2022 jest niepokojąca, ukazuje złożoność, przewrotność natury ludzkiej. Fabuła została dobrze skrojona, poruszono również problem łamania zasad etyki zawodowej. Pisarz wzbudza w czytelnikach refleksję nad tym, do czego zdolny jest człowiek w imię realizacji własnych interesów. Całość utworu pozostaje logiczna i spójna, sprawia, że zatrzymujemy się tu na dłużej. Napięcie systematycznie rośnie, sporo tu wątków kryminalnych, ale też psychologicznych.

Wojciechowi Kulawskiemu rewelacyjnie udało się odmalować meandry polityki, gdy pod płaszczykiem najwyższych cnót, kryją się faktyczne intencje. I te duchy przeszłości.... Aczkolwiek retrospekcje te nie zaburzają ogólnego odbioru dzieła.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Panu Wojciechowi Kulawskiemu.

==========================================================

Niezbędne informacje o książce:

Tytuł: Rok 2022

Autor: Wojciech Kulawski

Gatunek: Thriller

Wydawnictwo: Wydawnictwo Nocą

Suma stron:: 462

Antologia myśli zebranych

 Współpraca recenzencka

W zbiorze Mistyczna podróż-365 kroków dokonano przypomnienia i usystematyzowania najważniejszych kategorii etycznych. Wskazano na kontrastujące i pozostające w zasadniczej sprzeczności postawy: dobro- zło, prawda-kłamstwo. Są to prawdy ponadczasowe i uniwersalne.

W recenzowanym tomie zebrano aforyzmy na każdy dzień roku, stąd właśnie ten tytuł. Na końcu opracowania odnajdziemy wykaz ich źródeł. Zapiski winno czytać się na spokojnie, z uwagą i namysłem nad własnym postępowaniem oraz ludzkimi skłonnościami.

Wszystkie te drogowskazy z pogranicza filozofii, moralności, religii, są dla nas ostrzeżeniem przed płytkimi, pochopnymi i schematycznymi ocenami: /Patrz, nie mów/patrz, nie myśl/patrz, nie naklejaj etykiety.Uproszczone sądy i wartościowanie przychodzą nam łatwo, za łatwo: /Tygrys atakuje zębami/byk rogami/ człowiek słowami.

Autor zachęca nas do podjęcia trudnej i wyczerpującej pracy nad sobą, walki ze słabościami. Ma na to receptę: /Nie staraj się być lepszy od drugiego człowieka/ staraj się być lepszy, niż byłeś chwilę wcześniej.

Marcin S. Wilusz docieka, pyta, czym w istocie jest człowieczeństwo. Dokąd zaprowadzą nas nieustanne przemiany społeczne? Czerpie pisarz mnóstwo z mądrości innych, czytelników również do tego namawia.

Mistyczna podróż- 365 kroków jest kluczową, ważną publikacją, zwłaszcza w świecie odwróconych wartości, nieszczęśliwych, pogubionych i uzależnionych ludzi, bliskich nam osób. Poeta nie moralizuje, nie narzuca odbiorcom żadnego światopoglądu. Jego dzieło będzie zatem zdecydowanym komentarzem do aktualnych, współczesnych wydarzeń: /Nie istnieje wojna sprawiedliwa/udział w wojnie zawsze jest złem/zabicie człowieka zawsze jest złem/bez względu na powód/nie zamieniaj kobiet we wdowy, a dzieci w sieroty/nie walcz, zwyciężaj.

Mistyczna podróż....stanowi jedną z tych lektur, które dodają otuchy w niebezpiecznych, niepewnych czasach.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję serdecznie Panu Marcinowi S. Wiluszowi, była to rzeczywiście niezwykła i niezapomniana podróż.

========================================================================

Informacje o książce:

Autor: Marcin S. Wilusz

Tytuł: Mistyczna podróż-365 kroków

Gatunek: etyka/filozofia

Wydawnictwo: Wydawnictwo Centrum pl.

Suma stron: 156

Otyłość: jak to się wszystko zaczęło....?

Współpraca recenzencka z serwisem nakanapie.pl.

22 maja przypadł Europejski Dzień Walki z Otyłością (EOD). Domniemywa się już, że w Polsce w 2035 roku ponad 35 procent dorosłych mężczyzn i kobiet, cierpiało będzie na tę chorobę.

Nadmienić warto, że choć otyłość jest plagą naszych czasów, to jednak stanowi poważny problem od wieków. Dostrzegli to już uczeni starożytności, o dolegliwości tej pisał w swoich dziełach wybitny medyk, Hipokrates. Również Awicenna wskazywał na reperkusje otyłości.
Wiadomo już, że nadprogramowe kilogramy niosą ze sobą mnóstwo konsekwencji zdrowotnych typu: nadciśnienie tętnicze, nowotwory, choroby układu krążenia...

WHO umieściła otyłość na liście Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób pod numerem E66. Na czym polega to schorzenie? Głównie na kumulowaniu się tkanki tłuszczowej, wpływającej na znaczne pogorszenie się stanu zdrowia.

Z lektury reportażu My, skrajnie otyli dowiadujemy się, iż klasyfikacja stopnia poziomu otyłości wprowadzona została w 1997 roku przez Światową Organizację Zdrowia. Wskaźnik masy ciała, tzw. BMI podpowie nam, czy zmagamy się jeszcze z nadwagą, czy już z otyłością.
Genezy próby pomocy takim osobom należy szukać już w latach 40. XX wieku, wówczas to francuski lekarz dokonał charakterystyki tejże przypadłości. Jean Vague wskazał na dwa jej typy: brzuszna i biodrowo-udowa.

Bohaterowie recenzowanej książki wspominają o swoich zmaganiach ze skrajną otyłością (m.in. niezdrowy tryb życia, znikoma aktywność fizyczna). Wielu z nich zdecydowało się na przeprowadzenie operacji bariatrycznej, inni jej nie doczekali. O swoich doświadczeniach w pracy z ludźmi walczącymi o lepszy stan zdrowia, opowiadają: pielęgniarka, ratownik medyczny, psychodietetyk, pracownice Ośrodka Pomocy Społecznej, specjalista ds. leczenia otyłości.

Bez wątpienia historie zamieszczone w publikacji My, skrajnie otyli mogą okazać się przydatne dla wielu z nas próbujących pokonać otyłość lub nadwagę, od których zaczynają się kłopoty ze zdrowiem. Stanowią przestrogę przed lekceważeniem pierwszych sygnałów, wysyłanych przez organizm, ale też przed stygmatyzacją innych i schematycznym myśleniem. Rozmówcy Magdaleny Gajdy tego doświadczyli. Dodatkowo autorka obala stereotypy np. na temat tego, że choroba ta dotyczy krajów słabo rozwiniętych.