Upadek mitu o Camelocie

 

Za sprawą szokującej książki Nie pytaj. Klan Kennedych i kobiety, które zniszczyli. Po jej lekturze przestaniemy już o cokolwiek pytać. 

Tytuł reportażu stanowi odniesienie do słynnego przemówienia inauguracyjnego 35. prezydenta USA.

Mężczyźni z klanu Kennedych tworzyli historię Ameryki, ciesząc się szacunkiem i uwielbieniem. W ich legendzie nie znalazło się jednak miejsca dla kobiet, których życie bezpowrotnie zniszczyli.

Rodzina Kennedych i ich świat podwójnej moralności

Jeszcze za życia stali się legendą, ich szczyt popularności przypadł na lata prezydentury Johna i sprawowania funkcji prokuratora generalnego przez jego brata Roberta. Bez wątpienia życie wśród Irlandczyków do najłatwiejszych nie należało, o czym przekonało się wiele kobiet. Tym mężczyznom wolno było zdecydowanie więcej: akceptowanie łamanie prawa  (Edward Kennedy i ucieczka z miejsca wypadku), norm moralnych, co nie uszło uwadze szefa FBI, skrzętnie gromadzącego haki na naszych bohaterów.

O prawdziwym życiu za drzwiami domów Kennedych. O zdradach, kłamstwach, manipulacjach, uzależnieniach i przemocy. Narkotyki, kobiety, służby, tuszowanie sprawców wypadku, pobić, etc. O słynnym rodzie powiedzieć możemy wiele, włącznie, z tym że dzięki koneksjom i układom wychodzili obronną ręką z wielu opresji.

Publikacja Nie pytaj.... została starannie i rzetelnie udokumentowana, Maureen Callahan cytuje mnóstwo źródeł. Autorka przypomina o bezkarności i poczuciu wyższości swoich bohaterów.

Pierwsza była Rosemary

Dziewczyna padła ofiarą aspiracji wizerunkowych swoich rodziców, gdyż podobno: stawała się coraz bardziej drażliwa i trudna. Nestor rodu wstydził się swojej córki, ponieważ obawiał się, jak jej zachowanie wpłynie na postrzeganie brata senatora, ubiegającego się o najwyższy urząd w państwie. W związku z powyższym Rosemary poddana została zabiegowi lobotomii, w wyniku powikłań siostra braci Kennedych oddana została do placówki opiekuńczej. Tam też doczekała reszty swoich dni, zmarła w opuszczeniu i samotności. Kurtyna milczenia opadła, nie pierwszy raz. 

Wyklęta Kathleen

Kolejna z potomków klanu, uznana przez matkę i ojca za przysłowiową czarną owcę, gdyż nie akceptowano jej związku z brytyjskim arystokratą. Głęboko wierząca matka sądziła, że córka porzuci wiarę swoich przodków na rzecz anglikanizmu.

Elokwentna Jacqueline Bouvier

Od teścia miała usłyszeć, że: w tej rodzinie rozwodów nie było i nie będzie. Joe Kennedy skutecznie uciszył wyemancypowaną synową, podobno za sowitą gratyfkacją. 

Przypadków niszczenia kobiet przez mężczyzn z tej rodziny w tym opracowaniu znajdziecie znacznie więcej. Pojawiają się takie postaci jak Marilyn Monroe czy Carolyn Bessette, żona Johna junora. On sam, nazywany ''synem Ameryki", wykazywał podobną postawę, podobnie jak jego kuzynostwo.

Służby, kulisy tajnych operacji

 

Rafał Terlecki znów w opałach! I to chyba w najpoważniejszych w całym swoim życiu. Na jaki trop wpadł tym razem mężczyzna? Komu i dlaczego przeszkadza jego zawodowa dociekliwość?

Nie bój się wrogów, mogą cię tylko zabić. Obawiaj się przyjaciół, bo to oni cię zdradzą.

Obecnie Rafał Terlecki odszedł od dziennikarstwa śledczego, zajął się publicystyką w lżejszej formie. Dawne nawyki jednak dają o sobie znać.

Zawsze tak było. Gdy poczuł trop, nic już nie było w stanie go powstrzymać.

Zatem, jak ma na imię najnowsze zło, z którym przyjdzie się zmierzyć bohaterom?

Pisarz powraca do wydarzeń z lat 90., porusza aspekt wycofywania wojsk rosyjskich z Polski. Wydarzenia te rozgrywały się od 1991 roku do 16 września 1993, kiedy to armia sowiecka opuściła ,,małą Moskwę".  Po  transformacji ustrojowej zaczęto odważnie postulować hasło: Sowieci do domu! Układ 22 maja 1992 roku zakładał, iż ostatni żołnierz rosyjski miał opuścić nasz kraj do 31 grudnia 1993 roku. Boris Jelcyn nieco skrócił ten czas.

I właśnie na kanwie tych zaszłości, Piotr Gajdziński stworzył niezły thriller szpiegowski.

Okazuje się, że dogorywający jeszcze UOP zwerbował do współpracy rosyjskiego oficera, ów miał coś do przekazania, co czeka Terleckiego?  Co odkryje? I jaka będzie tego cena? Dziennikarz nie odpuszcza, choć zdaje sobie sprawę, że naraża siebie i innych.

Transakcja. Kto wyjdzie z niej zwycięsko i z największymi profitami? O tym, że sprawa pozostaje zagmatwana i nie wszyscy mają czyste ręce, ekipie publicysty przyjdzie się przekonać już niebawem. Dowiedzą się też, co w praktyce oznacza ''długie" ramię Moskwy.

W obecnej, niepewnej sytuacji geopolitycznej, scenariusz nakreślony przez autora nie wydaje się nieprawdopodobny. Piotr Gajdziński kolejny raz dostarcza silnych wrażeń czytelnikowi, nie pozostawiając go obojętnym.

Gra wywiadów, intrygi polityczne, kulisy tajnych operacji. W książce nie brakuje rozbudowanych wątków, autor umiejętnie podrzuca fałszywe tropy zaciemniające fabułę.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Muza.

Misja Uno

 

Lubicie sięgać po książki z pogranicza fantastyki? Preferujecie ten gatunek literacki? Jestem ciekawa Waszych opinii, tymczasem w portfolio wydawnictwa AlterNatywnego znajdziemy taką ciekawą pozycję Przewodnik Dusz Elżbiety Barczyk.

Kim jest tajemniczy mężczyzna w długim płaszczu, pojawiający się znienacka i wszędzie tam, gdzie jest potrzebny, gdzie coś się dzieje. Szczególnie w pewnych, wyjątkowych sytuacjach. Jakich? Przekonajcie się sami.

Jaka jest faktyczna rola Uno? Czy tytułowy i enigmatyczny Przewodnik Dusz ma pokojowe zamiary? Czy kieruje się wyłącznie szlachetnymi intencjami? Bohater ma wyjątkowe umiejętności, widzi i rozumie znacznie więcej niż inni.

Ten człowiek nie był potworem ani diabłem. Ten spowity ciemnością mężczyzna nazywający się teraz Uno Known już dawno utracił zdolność empatii i odczuwania emocji. Teraz był jak pusta skorupa bez uczuć i pragnień uparcie dążąca do samozniszczenia.

Przewodnik Dusz  przez nietuzinkową kreację bohaterów będzie więc lekturą wyborną, doskonałą  na długie, zimowe wieczory. Ponadto zachęcającą do namysłu nad trudną rzeczywistością. Fabuła stanowi połączenie kilku gatunków: sensacji, thrillera, kryminału.

Dobro i zło na dwóch stały szalach, które z nich zwycięży? Sprawiedliwość i krzywda stanowiące od dawna motyw w twórczości Elżbiety Barczyk.

Zostanę z tobą, dopóki nie pójdziesz w dalszą drogę [...]. To, że widział duchy, nie znaczyło, że im współczuł lub wzbudzały w nim litość. Nie pomagał im, dlatego że miał dobre serce i chciał zapewnić im spokojne przejście na drugą stronę. To była pokuta [...].

Urazy, chęć odwetu, niedokończone sprawy... Co jeszcze możemy powiedzieć o bohaterze? Z pewnością Uno jest wrażliwym introwertykiem, choć stara się tego nie okazywać. Ma też za sobą trudną przeszłość, już dawno nauczył się kamuflować własne uczucia.

Akcja Przewodnika Dusz jest rozwojowa, dynamiczna i utrzymana na stałym poziomie. Przyznać trzeba, że historia jest dopracowana, autorka zadbała o najdrobniejsze detale.

Egzemplarz do recenzji otrzymałam w ramach współpracy recenzenckiej z wydawnictwem AlterNatywnym.

Bolesne doświadczenia

W interesującej i obiecującej prozie pióra Helene de Lorre Poza murem. To świetna, życiowa historia, choć fikcyjna, to zasługująca na uwagę. Doskonała warsztatowo, oryginalna fabularnie z płynnie, konsekwentnie budowaną narracją i barwnymi postaciami.

Li Min poznajemy, kiedy wkracza w dorosłe życie i w ważnym dla niej momencie opuszcza dom rodzinny i wyrusza do Niemiec.

Czy wyjazd dziewczyny na studia stanowi zapowiedź czegoś nowego? Zapewne czas pokaże. Czy cechy osobowości bohaterki pozwolą zaaklimatyzować się jej w nowym miejscu? Jak  młoda Chinka zareaguje na pierwsze pojawiające się trudności?

Wiesz- zwierzała się Li Min-ten mur jest dla mnie symbolem drogi w życiu. Jak długa, wijąca się czasem pod górę, a czasem z górki ścieżka, mająca jakiś głębszy sens, przynosząca różne niespodzianki.

Czy młoda kobieta zdecydowałaby się wyjechać, gdyby wiedziała, co ją czeka, co przygotowało dla niej życie? Ambitnej Li Min przyjdzie zmierzyć się z szarą rzeczywistością, dostarczającą powodów do zmartwień.

Inne środowisko, odmienna kultura, zróżnicowana mentalność i postrzeganie świata. Czy dziewczyna jest na to gotowa?

Poruszane w opowieści wątki dotykają aktualnych problemów takich jak samotność, odrzucenie i  pojawiającymi się dylematami, rozterkami.  W związku z powyższym utwór jest mocno osadzony realistycznie, bo któż  z nas nie zmaga się z wątpliwościami, niepewnością?

Czy bohaterka, której los nie oszczędza, odnajdzie wreszcie swoje miejsce i zazna upragnionego spokoju? Zaangażowania i empatii jej nie brakuje, podobnie jak pracowitości.

Wszystkie  rozczarowania, zawody są wpisane w naszą egzystencję, trudno więc od nich uciec Czy tego chcemy, czy nie. Po lekturze wielowymiarowej  książki pojawiają się kolejne pytania: czy jesteśmy w stanie pokonać własne ograniczenia? Zburzyć mury, które wspólnie zbudowaliśmy? Mury niekruszejące i stające się fundamentem relacji. Niestety.

Mimo że historia odznacza się zwięzłością, zawiera jednak pogłębiony rys psychologiczny wszystkich postaci? Czy poszczególne zachowania nie brzmią znajomo?

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Autorce, czas spędzony z tą opowieścią nie był stracony.

Co kraj to obyczaj

 

Ta wielowiekowa prawda kolejny raz znajduje potwierdzenie. Jeśli interesujesz się historią Ameryki Łacińskiej, to reportaż Argentyna. Kraj, który śni wielkie sny, będzie dla ciebie.

Dominika Kuprianowicz oprowadza nas po tym ciekawym zakątku świata, wskazując na interesujące i ważne momenty w jego dziejach. Pisarka portretuje społeczeństwo poszukujące nieustannie własnej tożsamości przy  jednoczesnym korzystaniu z uroków życia. U Argentyńczyków typowe są takie cechy jak optymizm, pogoda ducha.

Pochodzenie nazwy

Zacząć jednak należy od źródłosłowu nazwy Argentyna, szukać go należy w języku łacińskim. ''Argentum'' znaczy srebro, plata po hiszpańsku.

Nazwa kraju związana jest z podaniem o górach pełnych srebra, mit ten rozpowszechniony był wśród pierwszych odkrywców Niziny de la Platy. Chodzi o hiszpańskich i portugalskich konkwistadorów, ci ostatni w poszukiwaniu srebra mieli wyprawiać się w kierunkach południowych i zachodnich, naruszając tym samym poważnie zapisy traktatu z Tordesillas. Oni to właśnie opisali estuarium Rio de la Plata, odkryte w 1502 roku.

Termin Argentyna pojawił się pierwszy raz na mapie weneckiej z 1536 roku. Dodatkowo sporo zyskał za sprawą utworu opublikowanego w 1602 roku przez Hiszpana Martina del Barco Centenera pod tytułem La Argentina. Na przestrzeni epok słowo to było stosowane dla nazwania wszystkiego, co wiązało się z Rio de la Plata, jego doliną, społeczeństwem. Początkowo obejmowało mieszkańców pochodzenia europejskiego tam urodzonych, dopiero później uwzględniano Hiszpanów osiadłych na stałe.

Konstytucja z 1826 roku przyjęła oficjalną nazwę Republica Argentyna, w użyciu pozostawały jeszcze inne określenia: Konfederacja Argentyńska, Stany Zjednoczone Republiki Argentyńskiej, Republika Konfederacji Argentyńskiej, Federacja Argentyńska.

Podróżniczka  dobrze poznała zwyczaje panujące w Argentynie, prezentując je w bardzo przystępnej formie. Udziela też wskazówek przed ewentualną  wyprawą w tamtą część świata. Dominika Kuprianowicz nadmienia o pierwszych wrażeniach  w zetknięciu się z odmienną kulturą, sposobem życia, etc.: 

Pierwsze dni były szokiem. Buenos Aires, miasto, które nigdy nie śpi, pulsowało energią i chaosem, a jednocześnie miało w sobie coś melancholijnego, niemal poetyckiego.

Dziennikarka dzieli się z nami spostrzeżeniami: 

Ulice pełne są życia, ale też widać na nich wyraźne ślady trudnej historii i problemów gospodarczych.

Prawda, Argentyna zmagała się z reżimami, juntą wojskową. Jednym z najbardziej rozpoznawalnych ciemiężycieli ludności był Juan Domingo Peron, którego wizerunek ocieplała małżonka Eva Maria Duarte, znana jako Evita Peron.

W książce przeczytamy również o całkiem prozaicznych kłopotach mieszkańców Argentyny, nierównościach społecznych. 

Flaga państwowa

Już na początku ciekawej, barwnej opowieści, w której dominuje plastyczny, żywy język, autorka przypomina o symbolice flagi narodowej. Na jej charakterystycznym tle znajduje się Słońce Majów. Emblemat ten odwołuje się do czasów rewolucji majowej z 1810 roku. Flaga w zamyśle jako symbol niepodległości została zaprojektowana w 1812 roku przez Manuela Belgrano. W latach 1836-1844 Słońce miało kolor czerwony, w rogach umieszczano czapki frygijskie. Dominika Kuprianowicz  podaje, że wzór ten uosabia harmonię, solidarność, argentyńską drogę do niepodległości, wolności. 

Autorka charakteryzuje mentalność Argentyńczyków: 

Ludzie ci żyją intensywnie, z pasją i emocjami na wierzchu, a jednocześnie potrafią być niezwykle złożeni i pełni sprzeczności. 

Mieszkańcy kraju wydają się być ludźmi sympatycznymi, którym poczucie humoru pozwalało przetrwać wszelkie zawirowania.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję serdecznie Grupie Wydawniczej Helion

------------------------------------------------------------------------------------------------

Autor: Dominika Kuprianowicz

Tytuł: Argentyna. Kraj, który śni wielkie sny

Gatunek: reportaż

Wydawnictwo: Grupa Wydawnicza Helion

Książki, książki. Wszędzie książki

Co? Targi Książki

Gdzie? Hala Dworca Łódź-Fabryczna

Kiedy? 21-23 listopada 2025 r.

• Weekendowa stolica literatury

• Niepowtarzalna atmosfera

• Pozytywne emocje

Sądzę, że była to prawdziwa uczta intelektualna dla każdego bibliofila, mola książkowego. Działo się w tym mieście, oj działo! Warto wiedzieć, że podczas tego wspaniałego wydarzenia odbyła się równocześnie pierwsza edycja Targów Sztuki. Czego tam nie było!

Architektura Dworca Łódź Fabryczna stanowi udane połączenie przeszłości z teraźniejszością, z częściowym zachowaniem tradycyjnego projektu. Budynek dysponuje odnowionymi, XIX wiecznymi pomieszczeniami, jego przestrzeń jest funkcjonalna (z zachowaniem standardów bezpieczeństwa), znakomicie wpisująca się w charakter przedsięwzięcia.

Pan dr Maciej Siembieda składa dedykację na książce Sobowtór.

Państwo od książek, czyli kogo można było spotkać podczas II edycji Targów Książek w Łodzi?

W tym roku pojawiło się aż trzystu wystawców: autorzy, antykwariaty, wydawnictwa, biblioteki...! Co istotne, wstęp na event był całkowicie bezpłatny!

Tu z Wojciechem Chmielarzem, autorem kultowego Żmijowiska.

Swoją obecnością zaszczycili nas twórcy kultury: dziennikarze, pisarze. Wśród gości spotkałam m.in. Elżbietę Cherezińską, Wojciecha Chmielarza, Tomasza Raczka, Tomasza Sianeckiego, Ałbenę Grabowską, Macieja Siembiedę, Joannę Orzeł....

Niestety, wszystko, co dobre szybko przemija. Zdecydowanie za szybko. Dobra wiadomość jest jednak taka, że społeczeństwo czyta! Mieszkańcy Łodzi, goście również, nawet z odległej krainy.

Kryzysy zimnowojenne w pigułce

Za sprawą wznowionego, klasycznego dzieła amerykańskiego badacza pod auspicjami wydawnictwa RM.

Geneza terminu zimna wojna

Pojęciem tym posłużył się już George Orwell w 1945 roku w swoim tekście na łamach lewicowego periodyku. Jednak określenie to nabrało głębszego wymiaru w publicystyce Bernarda Barucha, ów rozpowszechnił sformułowanie zimnej wojny dla opisania stanu napięcia i szeroko zakrojonej rywalizacji między dwoma mocarstwami.

W publikacji pod tym samym tytułem Walter Lippman argumentował, że ten stan będzie eskalował, wyścig zbrojeń przybierze na sile.

Studium Zimna Wojna stanowi przystępną formę eseju historycznego, odznacza się barwną i żywą narracją. Rozważania nie są obszerne, ale zawierają wszystko to, co najistotniejsze: Europa i świat po zakończeniu II wojny światowej, kryzys berliński, sueski, karaibski, Mur, Afganistan...

Opracowanie otwiera charakterystyka powojennych wydarzeń, kilka akapitów poświęcono również Polsce (utrwalanie władzy komunistycznej w naszym kraju, narodziny ,,Solidarności", wybór Karola Wojtyły na Stolicę Apostolską).

Kubański kryzys rakietowy

Administracja 35 prezydenta USA stanęła przed nie lada wyzwaniem: z jednej strony zaostrzenie kursu antyamerykańskiego przez Comandante na Kubie, niedawno jeszcze szczerze go przyjmującego; z drugiej zapędy Chruszczowa straszącego rozpętaniem III wojny światowej. Dość wspomnieć o nieudanych próbach zamachu na życie kubańskiego satrapy, organizowanych przez ''paczkę i agencję'' czyli CIA.

Fidel Castro, którego pociski miały chronić nadal żył, miał się dobrze i sprawował władzę w Hawanie jeszcze długo po tym, jak ze sceny zeszli Kennedy, Chruszczow, a nawet sam Związek Sowiecki.

Autor przypomina o tzw. luce wywiadowczej, mającej trwać dwa tygodnie, jego zdaniem była to czysta fikcja. Tymczasem w Wiedniu Chruszczowowi udało się skutecznie przestraszyć amerykańskiego przywódcę.

John Lewis Gaddis odświeża fakty, podając je w atrakcyjny, luźny sposób. Treść uzupełniają przejrzyste mapy, obrazujące ówczesną sytuację geopolityczną. Doktryna Trumana, plan Marshalla.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.