Sojusz czterech, który rozsierdził agresora

Mowa oczywiście o wizycie polskich premierów (Mateusza Morawieckiego i Jarosława Kaczyńskiego), Czech i Słowenii, wspierających walkę o niepodległą Ukrainę. Misja wywołująca niebywałą wściekłość kremlowskich propagandystów. Wbrew temu, co sugerowała Gazeta Wyborcza, podróż nie miała charakteru tajnego. Spotkanie odbyło się 15 marca.

O co chodzi z nerwowością rosyjskich ''dziennikarzy''? Portal sympatyzujący z reżimem Władimira Putina wytoczył najcięższe działa, obrzucając nasz kraj błotem, posługując się obelgami w stylu: Polska hieną Europy, wciągającą świat w III wojnę światową. Dostało się Jarosławowi Kaczyńskiemu, otrzymał ''zaproszenie" do Smoleńska. Bandyci odpowiedzialni za rzeź na niewinnej ludności, spanikowali. Solidarność z krwawiącą Ukrainą wywołuje furię u ''chłopców- putinowców''.

Pogróżek jest znacznie więcej. Zwolennicy wojny, piórem ''niezależnej" publicystki pohukują: Historia Polaków niczego nie uczy, widocznie chcą czwartego rozbioru  [widoczne nieuctwo autorki- a co z ''nowymi porządkami" po 1945 r.] Kaczyński nie jest postacią, która może wypowiadać się w imieniu NATO, ale za jego propozycją kryje się chęć zbicia kapitału politycznego dla siebie. Jakiego rodzaju miałby to być ''kapitał'', tego już nam nie objaśniono.

Autorka haniebnego tekstu nie daruje Polsce, aby osiągnąć zamierzone cele, historię pisze na nowo: Po zakończeniu I wojny światowej Polska zajęła zachodnią Ukrainę i zachodnią Białoruś- terytorium imperium rosyjskiego, których młode państwo sowieckie nie mogło ochronić.

Bredni jest więcej (rozpowszechnianych w pewnym, niszowym wydawnictwie): Tysiące schwytanych żołnierzy Armii Czerwonej zostało rozstrzelanych w polskich obozach [!]. Dopiero w 1939 roku ziemie te zostały wyzwolone przez wojska sowieckie. Felietonistka ubolewa nad losem zbirów, gwałcicieli. Idzie jeszcze dalej, insynuując, że współczesna Polska powstała na cześć... Stalina. 

Jak widać, Kreml nie ustaje w wysiłkach zohydzenia Polski, Ukrainy.

WSI: Oni nie zapominają

Czym były Wojskowe Służby Informacyjne? Jak daleko sięgały ich wpływy? Dlaczego ich działalność była taka niebezpieczna? Czy rzeczywiście należało je rozwiązać? I kto na tym najwięcej stracił bądź zyskał?

WSI stanowiły przedłużenie działalności Informacji Wojskowej i Wojskowej Służby Wewnętrznej. Ich byt wskazuje się na lata 1991- 2006. Wyznaczone do realizowania działań o charakterze wywiadowczym i kontrwywiadowczym. Gromadzono dane na temat bezpieczeństwa Sił Zbrojnych. W niektórych opracowaniach poświęconych tej tematyce wskazuje się, że funkcjonariusze służb specjalnych pozostawali poza wszelką kontrolą, polityczną, społeczną. Związani z dawnym systemem, mieli poczucie ekskluzywności i odrębności. Odznaczali się też przesadnym serwilizmem wobec wyższych rangą oficerów. Agenci Wojskowych Służb Informacyjnych uczyli się od najlepszych: KGB, GRU. Zajmowali wysokie stanowiska w urzędach, przedsiębiorstwach państwowych, szkolnictwie, mediach.

W 2006 roku podjęto decyzję o zlikwidowaniu tejże formacji. Na czele Komisji Weryfikacyjnej stanął Antoni Macierewicz, Komisji ds. Likwidacji WSI przewodził dr Sławomir Cenckiewicz. Kres służby nastąpił w październiku 2006 roku, w jej miejsce powstała Służba Kontrwywiadu Wojskowego.

Wróćmy do książki, w której autor zapowiada: Czystą prawdę o brutalnej służbie. Mamy przypadek młodego oficera, który znalazł się w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie. Natknął się na coś, czego widzieć nie powinien. Bohater zostaje przyparty do muru, nie ma innego wyjścia, jak przyjąć ''propozycję nie do odrzucenia". Wstępuje w szeregi WSI, nie wie jeszcze, co go czeka i skąd nadejdzie zagrożenie. Ale tego, że przyjdzie, jest zupełnie pewien. Pojawi się ze strony, z której się nie spodziewa.

Narratorem jest były agent WSI i SKW, ukrywający swoją tożsamość, historia jest nieco rozwlekła i nużąca. Brakuje dynamiki, napięcia, za to są wątki kryminalne, szpiegowskie. Obraz ludzi, którzy po demontażu służb nie mieli problemu, żeby odnaleźć się w nowych realiach, kreując się na ekspertów w rozmaitych sprawach. Są wciąż jeszcze niebezpieczni, potrafią wykorzystać wszelkie informacje: homoseksualizm, zdrady małżeńskie, kłopoty finansowe, uzależnienia. Wyciągną również agenturalną przeszłość, jeśli zajdzie taka potrzeba. Jednak niektóre konkluzje autora są słuszne i niestety, aktualne: Po wejściu do NATO te łajzy z Okrąglaka uwierzyły, że nic nam nie grozi, że nastał czas pokoju i armia to balast.

Kafir Hajlajf wyraża swój sprzeciw wobec likwidacji WSI, w opowieść wplecione są wydarzenia następujące po Okrągłym Stole.              

Tekst został wyróżniony przez redakcję portalu nakanapie.pl       

Po sprawiedliwość do Hagi?

Dziś słów kilka na temat Międzynarodowego Trybunału Karnego w Hadze (MTK). Instytucję tę powołano do życia na podstawie przyjętego 17 lipca 1998 roku Statutu Rzymskiego. Zaczął funkcjonować 1 lipca 2002 r., Polska ratyfikowała dokument 9 października 2001 roku. W jego jurysdykcji pozostaje m.in.:

* ściganie sprawców przestępstw najcięższego kalibru: ludobójstwo (Konwencja o ściganiu zbrodni ludobójstwa z 1948 r.); zbrodnie przeciwko ludzkości (terminy ze statutów trybunałów: norymberskiego, haskiego dla byłej Jugosławii i trybunału w Arushy)

 

* sądzenie zbrodniarzy wojennych (konwencje genewskie, haskie...)

 

Trybunał orzeka wyłącznie w sprawach osób fizycznych i tylko za czyny popełnione dopiero po wejściu Statutu w życie, bądź po jego przyjęciu przez dane państwo. Jego podpisania odmówiły m.in. Chiny, nie ratyfikowały go państwa jak: Izrael i USA.

Działalność MTK była solą w oku Władimirowi Putinowi, gospodarz Kremla w listopadzie 2016 roku zakomunikował, iż zrywa wszelkie stosunki z Międzynarodowym Trybunałem Karnym, wycofując swój podpis z traktatu założycielskiego. Bardzo zły sygnał, zlekceważony przez Europę.

 

Pierwszym wyrokiem skazującym była sprawa Thomasa Lubandy Dayilo (twórcy i lidera Unii Kongijskich Patriotów). Zarzuty był poważne: od lipca 2002 do końca 2003 r. siłą wcielał do armii dzieci poniżej piętnastego roku życia. Oraz wykorzystywał je do krwawych działań militarnych w wojnie domowej. Czyny te zostały zakwalifikowane jako  zbrodnia wojenne; groził mu najwyższy wymiar kary. Ostatecznie 10 lipca 2012 roku został skazany na 14 lat więzienia, obrona podważyła zeznania dzieci, uznając je za niewiarygodne.

 

22 listopada 2017 roku zapadł kolejny wyrok skazujący, dożywocie otrzymał rzeźnik Bałkanów, gen. Ratko Mladić. W 2019 r. sprawiedliwość dopadła generała Bosco Ntgandę, ''terminator".

 

Z ostatnich doniesień, dowiadujemy się, że przedmiotem zainteresowania trybunału haskiego jest sprawa agresji Rosji na Ukrainę. Chodzi o dwa postępowania, jedno z nich ma dotyczyć przywódcy Federacji Rosyjskiej. Prokurator MTK ma zbadać wszystkie zbrodnie Putina, ważne jest ich systematyczne dokumentowanie.

Imperium Zła

Od pamiętnych słów ówczesnego, amerykańskiego prezydenta minęło już sporo czasu. Jedno się nie zmieniło: polityka Kremla wciąż pozostaje agresywna i bandycka. Wciąż obowiązują metody rodem KGB. Imperium Zła nie poniosło klęski, odrodziło się dzięki bierności świata, zaś sam Władimir Putin pozostaje największym wyrzutem sumienia Zachodu. Więcej, przywódca Federacji Rosyjskiej jest rozwydrzonym bachorem, z którym Europa obecnie nie może sobie poradzić. Przymykano oczy na jego akty ludobójstwa, i o tym w wyczerpujący sposób pisze autorka.

Dawni funkcjonariusze KGB potrafili odnaleźć się w pozornie nowych realiach, rodzina kremlowska stale się powiększała. Niebawem dołączył do nich ludobójca. Już Jelcyn określał swój kraj jako: Największe państwo mafijne świata, przestrzegając przed: Przestępczym supermocarstwem, które przeżarło państwo od góry do dołu. Nastąpił rozrost magnatów finansowych, mafii, z której usług skwapliwie korzystał nowy, rosyjski prezydent.

Heidi Blake wykonała ogrom pracy w przedstawieniu nam wszystkich zbrodni kagiebisty, wzmiankuje o jego karierze. Zaznacza też, że bestialstwo kremlowskiego dyktatora ma głębokie korzenie i tożsame jest z przemianami politycznymi w Rosji. Ten człowiek potworem jest od zawsze, swoimi wywodami pisarka zadaje kłam krótkowzroczności wielu europejskich polityków. O tym, że Putin nigdy nie miał pokojowych zamiarów, zaświadczają historie wielu osób, ukazane w fascynujący sposób. Rozgryzamy źródła jego bandytyzmu.

Ta niezwykle porywająca opowieść rozpoczyna się od przypomnienia czytelnikowi sprawy Siergieja Skripala i jego córki Julii. Oboje zostali otruci w Wielkiej Brytanii (przez wysmarowanie klamek drzwi słynnym nowiczokiem). Ojciec i córka przeżyli. Trucizna ta powoduje drgawki i paraliż, produkowana w ramach akcji ''Foliant'' w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Od początku wiadomo było, że Rosjanie planowali wykorzystać ten środek w jednym celu: aby pozbyć się wrogów państwa. Nowiczok to odcisk Kremla, Putin bezpośrednio nadzorował szkolenie agentów wyznaczonych do uciszenia na zawsze niewygodnych osób. Podkreślę też, że w 2006 roku weszło w kraju rozporządzenie, pozwalające agentom FSB unicestwiać przeciwników na obszarze innych państw.

Walka z oponentami dysponującymi sporą wiedzą, na stale wpisała się w politykę pułkownika KGB, osiągnął w tym poziom mistrzowski.

Zlekceważonym sygnałem wskazującym na to, że Władimir Putin nie pragnie pokoju stanowiła zapowiedź gospodarza Kremla, że zrywa wszelkie stosunki z Międzynarodowym Trybunałem Karnym w Hadze, wycofując swój podpis z traktatu założycielskiego. Działo to się w listopadzie 2016 roku.

Heidi Blake odwołuje się też do morderstw Litwinienki, Bieriezowskiego i innych.

Kto więc winien sięgnąć po tę arcyważną publikację? Pozycja ta przeznaczona jest dla wszystkich tych, którzy interesują się obecną sytuacją polityczną, a chcieliby poznać i lepiej zrozumieć jak rodziło się zło. Zło, które ma twarz najeźdźcy Ukrainy.

Herbatka u Władka: tak morduje Putin

Odsłona druga.

Władca Kremla wyspecjalizował się w sposobach eliminowania niewygodnych dla niego osób, które za dużo wiedziały. Ze swoimi przeciwnikami walczy wszelkimi dostępnymi sposobami: od działań hybrydowych, aż po zniszczenie pokoju. Katalog zbrodni moskiewskiego włodarza jest długi i wciąż aktualizowany.

Wiadomo, że Rosjanie stosują całą gamę metod, aby osiągnąć zaplanowane cele: herbata z trucizną, pobicia, ''samobójstwa", kula z bliskiej odległości, ''nieszczęśliwy'' wypadek. Wyszczególniono trzy rodzaje trucizn, jakimi posługują się rosyjskie służby specjalne: substancje radioaktywne, opioidy, dioksyny. Obecnie stosuje się również metodę na żarówkę, tj. po włączeniu światła, żarówka nagrzewa się i wydziela wcześniej umieszczony tam preparat. Na ten temat pisał też dziennikarz śledczy, Arkady Waksberg; kilka dni później jego auto eksplodowało, na szczęście nie było w nim publicysty.

W dzisiejszym wpisie postaram się przypomnieć sylwetki  wszystkich tych, którzy padli ofiarami chorych wizji człowieka, mentalnie tkwiącego jeszcze w Związku Sowieckim. To, co kiedyś niektórym wydawało się niemal pewne, dziś okazało się naiwną racjonalizacją. Bandytyzm Putina jest dobrze znany, Stalin też pozbywał się wrogów, rzeczywistych, bądź wyimaginowanych.

Jedną z pierwszych ofiar zbrodniarza wojennego jest Galina Starowojtowa, obrończyni praw człowieka w Federacji Rosyjskiej, sprzeciwiająca się inwazji na Czeczenię. Kilka lat wcześniej, w 1992 roku aktywistka przedstawiła projekt o zakazie pełnienia wysokich funkcji w państwie przez działaczy komunistycznych służb i partii. Była też doradcą Borysa Jelcyna w kwestiach narodowościowych. Kula dopadła ją 20 listopada 1998 roku na klatce schodowej. Późniejsze przypadki pokażą, iż to była standardowa praktyka putinowskich zbirów.

Godny uwagi jest przypadek Mariny Salje, również opozycjonistki kagiebisty. W kuluarach powiada się, że miała otrzymać od niego życzenia noworoczne: Życzę pani szczęścia w Nowym Roku i dużo zdrowia, by móc nim się cieszyć. Pokazało to skalę strachu na Kremlu. Salje poznała się jeszcze na Putinie, zanim ten został prezydentem, wystawiała mu ostre cenzurki. Jednak kobietę skutecznie zastraszono.

19 stycznia 2009 roku doszło do podwójnego zabójstwa Stanisława Markiełowa i Anastazji Baburowej. Ten pierwszy był adwokatem, obrońcą poszkodowanych w wyniku wojen czeczeńskich. Baburowa to dziennikarka. Tradycyjnie już, sprawca pozostał ''nieznany''.

W tym samym roku porwano Natalję Estemirową, żurnalistkę informującą o łamaniu praw człowieka w Czeczenii, opisywała okrucieństwo rosyjskich żołnierzy. Cena waleczności była wysoka, bohaterkę znaleziono martwą, miała ślady po kulach na piersi i głowie. Winnych nie odnaleziono.

W areszcie śmiertelnie pobity został Siergiej Magnicki, badający afery korupcyjne i nadużycia w sektorze finansowym. W odpowiedzi na to nie pierwsze barbarzyństwo  USA wprowadziły tzw. ustawę i listę Magnickiego, znaleźli się na niej łamiący prawa człowieka i osoby winne jego śmierci, persona non grata.

Nasz wykaz oczywiście nie zamyka się tylko na tych niewygodnych. Pozostaje jeszcze sprawa Skripala czy Nawalnego.

Czeczenia. Dubrowka. Biesłan...

Czyli (nie) wszystkie akty ludobójstwa Władimira Putina.

Przywódca Federacji Rosyjskiej ma krew na rękach, wiemy o tym nie od dziś. Mimo to nadal pozostaje bezkarny. Lista jego ofiar jest bardzo długa i wciąż, niestety, nie jest jeszcze zamknięta. Dziś krótki szkic o tym, za co funkcjonariusz KGB nie został pociągnięty do odpowiedzialności.

Zacznę od rozpętania konfliktów czeczeńskich. Pierwszy z nich wybuchł w 1994 roku (napaść na Grozny, etc.) i zakończył w 1996 roku pozornym sukcesem Czeczenów, pozostających w orbicie Federacji Rosyjskiej, próbujących funkcjonować jako autonomiczne państwo. II wojna czeczeńska wybuchła w 1999 roku i trwała dekadę. Rosjanie stosowali taktykę spalonej ziemi, zatem niszczono wszystko, co potencjalnie mogłoby pomóc wrogowi. Dziś bandyta postępuje tak samo. Ich bestialstwo nie zna granic, Putin nie oszczędza nikogo, niewinnej ludności. Temat wojny w Czeczenii jest szerzej  opisany w literaturze.

Odwołałam się do powyższych wydarzeń, ponieważ mogą być źródłem tego, co się wydarzyło w Biesłanie czy w moskiewskim teatrze. Genezy należy szukać już właśnie w 1994 roku. Należy mieć na uwadze już wcześniejsze aspiracje niepodległościowe Czeczenów (imam Szamil) w XIX wieku. Szybko jednak zostały zdławione przez armię rosyjską. Sto lat później Józef Stalin przerzuci ich na obszar Azji Środkowej; na Kaukaz ludność ta powróci dopiero po śmierci zbrodniarza komunistycznego. Po rozpadzie Związku Sowieckiego Borys Jelcyn namawia: Bierzcie tyle z niepodległości, ile zdołacie strawić. Wolność nie trwała długo, Rosjanie zaatakowali dwa razy.

Biesłan miasteczko w Osetii Północnej, znajdujące się nieopodal granicy z Inguszetią, jego dzieje sięgają 1847 roku. Pierwotna nazwa miejscowości to Biesłaniak, od imienia lokalnego pryncypała Biesłana Tułatowa. W 1941 roku przemianowano ją na Iriston, a w 1950 ostatecznie na Biesłan.

1 września 2004 roku miastem wstrząsnęły krwawe wydarzenia. Uczniowie po wakacyjnej przerwie wrócili do szkolnych ław, gdy na teren placówki wtargnęli uzbrojeni napastnicy. Dowodził nimi Szamil Basajew. Zginęły 334 osoby (ponad połowa z nich to dzieci), 700 zostało rannych. W ogóle należy pamiętać, iż 2004 stanowił annus horribilis (straszny rok), bowiem 6 lutego dokonano zamachu w moskiewskim metrze. Śmierć poniosło 41 osób, liczba rannych wyniosła 100. Gospodarz Kremla za ataki na pojazd obwinił separatystów, choć są dowody na udział rosyjskich służb.

Dość wspomnieć, że dwa lata wcześniej w październiku (od 23 do 26) 2002, przestępcy wtargnęli do teatru na Dubrowce. Był wieczór, godzina 21.00 czasu moskiewskiego, trwał musical ''Nord-Ost". Terroryści żądali zakończenia wojny w Czeczenii, wycofania wojsk. Do grupy oprawców należały również... kobiety, tzw. ''czarne wdowy", jako wyraz prywatnej zemsty. Były to zrozpaczone matki, żony, ale nie tylko.

Wróćmy jeszcze do oblężonej szkoły. Prezydent USA obiecuje Putinowi dowolną formę wsparcia, przerażeni i udręczeni ludzie przebywają w stłoczonej sali gimnastycznej. Początkowo zgodzono się na wypuszczenie zakładników poniżej 7 roku życia. Agresorzy postulują proklamowanie niepodległego państwa czeczeńskiego.

Po wszystkim powołano organizację Matki Biesłanu (na wzór Matek Srebrenicy), od początku zdawano sobie sprawę, że winnym tej tragedii jest Federacja Rosyjska z jej prezydentem na czele. W 2017 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka nakazał państwu rosyjskiemu  wypłacenie odszkodowań dla rodzin ofiar.

''Wiem, że moje obawy nie są wyssane z palca...''

To oczywiście są słowa Anny Politkowskiej, wroga numer jeden przywódcy Federacji Rosyjskiej. 

Córka radzieckich dyplomatów była osobą niezwykle waleczną, z wielką wprawą obnażała politykę Władimira Putina i Kadyrowa. I która walkę o prawdę przepłaciła życiem. Wydarzyło się to 7 października 2006 roku, urodziny w obchodził jeden z najważniejszych ludzi w państwie, gdy czternastoletnia dziewczynka znalazła martwą kobietę w windzie. Doprawdy, lepszego prezentu nie mógł sobie wymarzyć rzeźnik Ukrainy (to naturalnie nawiązanie do zbrodni Ratko Mladicia).

 

Zacznijmy od początku. Korespondentka Nowej Gazety szczegółowo charakteryzowała bandyckie metody pułkownika KGB, obnażała jego prawdziwe intencje, metody traktowania przeciwników politycznych. Demaskuje przeżarty korupcją, nepotyzmem aparat władzy. Zajmowała się takimi kwestiami jak wojna w Czeczenii, regularne łamanie praw człowieka. Odbyła liczne podróże do Kaukazu Północnego, błyskawicznie nauczyła się tamtejszego języka. Dociekliwa laureatka Nagrody  im. Olafa Palmego sygnalizowała o zuchwałych zabójstwach i bezkarności ich sprawców; zaangażowała się w pomoc udręczonym Czeczenom, rodzinom ofiar.

Anna Politkowska podejrzewała, że od dawna jest na celowniku rosyjskich służb (szczególnie po tym, gdy negocjowała z terrorystami pojmanych w teatrze w Dubrowce, Biesłanie). W 2004 roku satrapa podniósł rękę na niezależną publicystkę, próbowano ją otruć na pokładzie samolotu. Badania wykryły ślady substancji nieznanego pochodzenia, przeciwniczka Putina zapadła w śpiączkę. Ale przeżyła.

 

Dzięki swoim artykułom stała się człowiekiem-instytucją. Docierała do miejsc i ludzi, gdzie nie dotarł żaden dziennikarz. Ludzie z Kaukazu sami zwracali się do niej o pomoc, czyniąc Politkowską kanałem przekazu najciekawszych informacji.

 

Już w 2001 roku autorka wielu ważnych reportaży wyrażała obawy o swoje życie i zdrowie: Mój redaktor naczelny doradził mi opuszczenie Rosji. Publicystka udała się do Wiednia, chwilę po jej wyjeździe napadnięto na jej sąsiadkę, bo była podobna do Anny...

 

Politkowska dotarła do sprawy młodego człowieka, nad którym w Groznym pastwił się szef Omonu, major Siergiej Łapin. Studentowi obcięli ucho, później ślad po nim zaginął.

 

Wchodziła tam, gdzie było najbardziej  gorąco. Grożono jej, ale zawsze szła do końca, była niezwykle odważną dziennikarką- tak mówił Lew Ponomariow, obrońca praw człowieka w Rosji.

 

Vide:

 

Anna Politkowska, Tylko prawda. Artykułu i reportaże.

 

Tamże, Rosja Putina.

 

Tamże, Udręczona Rosja. Dzienniki buntu.

 

Tamże, Druga wojna.

Wszystkie zamieszczone memy pochodzą z portalu niezależna.pl.