Prawdziwe oblicze reformacji

Paweł Lisicki, Luter. Ciemna strona rewolucji.

Autor rozważa kim w istocie był jeden z mnichów augustiańskich. Reformatorem? Idealistą walczącym z upadkiem moralnym papiestwa? Człowiekiem poszukującym prawdy?

Co głosił Marcin Luter? Jak wyglądała reformacja? Czy rzeczywiście chodziło mu o uzdrowienie chrześcijaństwa? Dziennikarz w skrupulatny sposób udziela odpowiedzi na powyższe pytania i rodzące się wątpliwości. 

Paweł Lisicki dostrzega, że wizerunek niemieckiego teologa  uległ zmianie na przestrzeni dziejów. Pewne kręgi czynią zabiegi mające na celu zrehabilitowanie Lutra.Dziś stał się autorytetem duchowym dla wielu osób, w tym dla katolików. Przyczyną takiego stanu rzeczy były wypowiedzi kardynałów: Waltera Kaspera, Kurta Kocha, Karla Lehmanna. Publicysta wskazuje na główną przesłankę: podważanie tezy o nieomylności głowy Kościoła.

Co jest przyczyną tak całkowitej zmiany stanowiska Kościoła? Powody mogą być dwa. Albo odkrycie nieznanych pism reformatora, rzucających światło na jego postawę, albo nowa interpretacja jego nauk. Żadne nowe pisma Lutra się nie pojawiły. Zatem powodem musi być nadanie wystąpieniu Lutra nowego znaczenia.

Dziennikarz cytuje różnych autorów: od protestantów do katolików. Przypomina genezę tego ruchu społeczno-religijnego. Punktuje faryzeizm i podwójną moralność w myśleniu i działalności swojego bohatera. Choćby aprobowanie drugiego małżeństwa Filipa Heskiego. Luter postąpił (akceptując bigamię niemieckiego władcy) podobnie jak ci, których potępiał.

Jeśli papież Franciszek ma rację, że w sporze o usprawiedliwienie Luter się nie pomylił, to znaczy, że w błędzie trwali ojcowie Soboru Trydenckiego. Podobnie dziwnie brzmi twierdzenie papieskie, że Luter nie chciał podziałów w Kościele skoro reformator nazywał papieża Antychrystem i chciał zniesienia Urzędu Nauczycielskiego.

Paweł Lisicki: eseista i tłumacz. Piastował funkcję redaktora naczelnego periodyków: ,,Rzeczpospolita", ,,Uważam Rze". Od 2013 roku jest współwydawcą tygodnika ,,Do Rzeczy". W dorobku tego autora znajdziemy też inne  pozycje książkowe, z którymi warto się zaznajomić: Grób Rybaka, Kto zabił Jezusa, Tajemnica Marii Magdaleny.

Czyżby zatem obecny papież i jego najbliżsi współpracownicy byli, jak to logicznie wynika z ich słów, luteranami?

Ocena: 5/5

Biografia

Lech Kowalski, Jaruzelski. Generał ze skazą.

Obszerne dzieło przybliżające pełny życiorys gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Człowieka, który sprawował urząd ministra obrony narodowej, premiera, aż wreszcie prezydenta. Odpowiedzialnego za wydarzenia Grudnia'70, wprowadzenie stanu wojennego, masakrę górników w kopalni ''Wujek"...

Podstawowym źródłem wiedzy autora są archiwa wojskowe.

Lech Kowalski zwraca uwagę na katolickie wychowanie, przywiązanie do matki przyszłego polityka, który będzie kształtował losy Polski. Pułkownik uwypukla  też pedantyczność swojego bohatera, sztywność w rozumowaniu, niewłaściwe prezentowanie faktów historycznych.

Biografia gen. Jaruzelskiego jest dokładna i znakomicie udokumentowana. Autor pokazuje jego drogę polityczną w kontekście Ludowego Wojska Polskiego. Wspomina o współpracy generała w niedalekiej przyszłości  z Informacją Wojskową (pramatka Wojskowych Służb Informacyjnych) ps. ''Wolski".

Znany brytyjski historyk Norman Davies powiedział:  Jaruzelski Wallenrodem nie był- trzeba nazwać rzeczy po imieniu. Jaruzelski był oficerem w służbie imperium rosyjskiego od lat młodości do emerytury.

Pewien publicysta niszowego periodyku kilka lat temu nawoływał: Gdzie jest dziś SLD, gdzie są ludzie, którzy powinni bronić honoru generała i całej jego epoki (...)?

Generał Wojciech Jaruzelski był  honorowany  przez wiele osób z polityki i mediów. Traktowany jako autorytet i mistrz takich ludzi jak: Adam Michnik (''odpieprzcie się od generała"), Jerzy Urban, Aleksander Kwaśniewski czy Monika Olejnik.

Ocena: 5/5.

Publicystyka

Leszek Szymowski, Homoterror. Europa stoi w obliczu niebezpieczeństwa. Homoseksualna propaganda rozsadza ją od środka.

W krótkiej notce zamieszczonej w Wikipedii przeczytamy, że Leszek Szymowski to: polski dziennikarz, fotograf, pisarz i przedsiębiorca. Autor książek i artykułów ujawniających kulisy afer politycznych i gospodarczych w Polsce. Wśród najważniejszych prac w dorobku tego publicysty znajdują się pozycje: Zamach w Smoleńsku, Agenci SB kontra Jan Paweł II, Zabić Komendanta. Kulisy zabójstwa Marka Papały czy Uwikłany. Nieautoryzowana biografia Zbigniewa Ziobry.

Książka poświęcona zjawisku, jakim jest homopropaganda, która systematycznie przybiera na sile. Nie mam nic przeciwko osobom o odmiennej orientacji seksualnej, ich życie, ich sprawa. Nie jestem cenzorem cudzej moralności. Natomiast jestem przeciwna żenującym prowokacjom ( wystarczy przypomnieć o przedstawieniu  w Boże Ciało pod Pałacem Prezydenckim ), które takie środowiska urządzają. Nie do przyjęcia są też próby indoktrynowania społeczeństwa. I znów, nie jestem też zagorzałym wrogiem mądrej edukacji. Ta wartościowa przynosi wiele korzyści.

Leszek Szymowski konkluduje:Nie ma tutaj pola do żadnych ustępstw ani do żadnych negocjacji. Albo my, albo oni. Albo nasza cywilizacja, albo ich świat. Tertium non datur.

Dziennikarz prezentuje mechanizmy działalności  zbiorowości LGBT: narzucanie swoich preferencji większości, oddziaływanie na dziedziny życia jak: edukacja, kultura czy prawo.

Autor wykonał benedyktyńską pracę w zebraniu i opracowywaniu materiału. Zadaje zasadne pytania, m.in. o granicę tolerancji. Niestety, przeszkadza agresywny i emocjonalny styl Szymowskiego. Niepotrzebnie posługuje się wulgarnymi określeniami: ''lesby", ''pedały".

Ogólna ocena: 4/5.

Pedofilia wiele imion ma...

Dziś pragnę Wam przypomnieć o  ważnej i potrzebnej książce Marcina Kąckiego, Maestro. Historia milczenia, która ukazała się pod auspicjami Agory. Jej treść jest przerażająca i zasmucająca, z kilku względów.  A jednocześnie pokazująca, że pedofilia nie jest tożsama z jedną grupą społeczną. Wielu z nas zdaje się nie dostrzegać tego faktu, bowiem modne jest uderzanie w Kościół katolicki. Najłatwiej zaatakować tych, którzy w danym momencie są ''na celowniku".

Zawsze zaznaczam, że każdy sprawca tego ohydnego czynu winien zostać ukarany. Bez względu na pozycję jaką zajmuje.

Marcin Kącki nad Maestro pracował aż dziesięć lat. Na kartach tego przejmującego reportażu opisuje historię pedofilskiego skandalu w chórze Polskie Słowiki i jego dyrygenta Wojciecha Kroloppa. Zmusza do refleksji na temat kondycji polskich mediów, zakłamanych tzw. ''elit".

Dziennikarz obnaża i demaskuje wiele układów, sieci powiązań, zależności, kłamstw. Dowiódł też, że sprawa była przez wiele lat zamiatana pod dywan. Zaskakuje ogromna liczba ''adwokatów" i protektorów znanego dyrygenta. Autor prezentuje nam dzieje życia i spektakularnego upadku Kroloppa. Dotarł do ofiar, ich rodzin, współpracowników i person zaangażowanych w jego obronę.

Niektórzy wyznawali zasadę: tylko nie mów nikomu, bo nic się nie stało.

Ponoć na podstawie tejże publikacji ma powstać film.

Przeczytajcie i nie zapomnijcie.

Portret Pierwszych Dam

Aleksandra Szarłat, Pierwsze Damy III Rzeczpospolitej.

Zbiór ten zawiera opowieści o małżonkach wysokich urzędników państwowych. Bohaterki tej książki różni wszystko: wiek ( w momencie objęcia urzędu przez męża), wykształcenie, pochodzenie, światopogląd. 

Od prostolinijnej Danuty Wałęsy, przez elokwentną Jolantę Kwaśniewską. Skromną, nie lubiącą blichtru i nadęcia Marię Kaczyńską. Poliglotkę i wrażliwą kobietę, niedocenianą za życia. Nie wspominając o Annie Komorowskiej ( czy tylko ja mam takie wrażenie, że pani  sprawiała wrażenie osoby będącej w wiecznie kiepskim humorze???).

Jestem zdania, że publikacja nie zrealizowała zapowiedzi okładkowych. Pierwsze Damy III Rzeczpospolitej to książka wielce przekłamana, nieuczciwa i nieobiektywna. Tekst przypomina kalkę z Wikipedii. Bardzo pobieżnie ukazano nam sylwetki kobiet, które były ostoją dla swoich mężów, często narażonych na publiczne łajanie i oszczerstwa.

Aleksandra Szkarłat szczególnie niesprawiedliwie potraktowała śp. Marię Kaczyńską, Agatę Kornhauser- Dudę. Zresztą nie ukrywa swoich sympatii politycznych, co przenosi się na zawartość merytoryczną książki.

Garść historii.

Przypomnę, że status Pierwszej Damy w naszym kraju nie jest uregulowany (nie może podejmować pracy zarobkowej). Pozostaje jedynie tytułem grzecznościowym i protokolarnym.

Termin ten jest zapożyczony z języka angielskiego (First Lady). Narodził się w USA w II połowie XIX wieku. W Polsce pojęcie to zyskuje na popularności dopiero pod koniec XX wieku. II RP jego nie znała. W 1993 roku tym zwrotem określono małżonkę urzędującego prezydenta, Lecha Wałęsy.

Nie znamy żony Władimira Putina ( z którą ponoć się rozwiódł). Inaczej rzecz miała się z Raisą Gorbaczow, która w okresie ''pieriestrojki" włączyła się w działalność polityczną. Wraz z Michaiłem opowiadali się za demokratyzacją Federacji Rosyjskiej.

Laura Bush trwała wiernie u boku męża. Zaś Michelle Obama nadała nowy kierunek sprawowanej przez siebie funkcji. Podobnie jak Jolanta Kwaśniewska.

W pokorze i ciszy pracowała nieodżałowanej pamięci Maria Kaczyńska. 

Kolejna, potrzebna biografia autora stanu wojennego

Lech Kowalski, Cze. Kiszczak, Biografia generała broni Czesława Kiszczaka.

Monumentalna i uczciwsza praca poświęcona jednemu z polityków XX wieku, odgrywających ważną rolę w historii Polski. Człowieka odpowiedzialnego za śmierć wielu osób, np. ks. Jerzego Popiełuszki, górników z kopalni ''Wujek". Obciążają go też  krwawe represje wobec przeciwników dyktatury komunistycznej.

Tym razem jest to skondensowana (choć styl autora może uwierać) biografia czekisty, który większość życia spędził zwalczając Kościół katolicki i oponentów politycznych. Wiernego systemowi do ostatnich chwil jego bytu. Często zresztą cytował Karola Marksa: Religia to opium dla ludu.

Pułkownik, doktor Lech Kowalski wykonał ogrom pracy, abyśmy lepiej poznali kim był ów ''człowiek honoru".

W rozmowie z Moniką Olejnik perorował: Ja miałem dobre notowania w Kościele. Dużo spraw załatwiliśmy w Kościele. Chyba włącznie z duchownymi, którzy wykazali się hartem ducha w punktowaniu waszych kłamstw. Załatwiliście ich z z ''zimną'' krwią.

I dalej szukał usprawiedliwienia dla swoich bandyckich metod, porównując więźniów politycznych do osadzonych w... Berezie Kartuskiej. Czyżby generał nie dostrzegał różnicy między ''przestępcami" politycznymi?

W 2009 roku Czesław Kiszczak przed sądem opowiadał banialuki: Stan wojenny uchronił Polskę przed rozpadem państwa, ruiną gospodarki, walkami wewnętrznymi oraz interwencją Układu Warszawskiego.

Dziś już wiemy, że było inaczej. Wprowadzenie stanu wojennego było wypowiedzeniem wojny własnemu narodowi.

Kiszczak  jakiekolwiek zasady moralne miał za nic. Doskonale odnalazł się w nowej Polsce, przez niektórych nazywany '' człowiekiem honoru". Hołubiony na salonach politycznych, traktowany jako guru. Nigdy jednak nie odpowiedział za swoje czyny, nie został sprawiedliwie osądzony. Do końca swoich dni czuł się nietykalny i pewny siebie.

Polecam tę obszerną i wyczerpującą temat biografię.

Ocena: 5/5.

Biografia ku przestrodze

Człowiek honoru? Czesław Kiszczak w rozmowie z Jerzym Diatłowickim.

Biografię tę przeczytałam w 2016 roku (zaraz po jej ukazaniu się), ale śledząc poszczególne artykuły prasowe, można zauważyć, że zapomina się czym tak w istocie były rządy komunistów w Polsce. Nie dostrzega się  prawdziwych przesłanek wprowadzenia stanu wojennego w naszym kraju, walki z Kościołem, ofiar reżimu takich jak: Emil Barchański, Grzegorz Przemyk, Stanisław Pyjas, ks. Jerzy Popiełuszko...

Czesław Kiszczak, firmujący swoją twarzą i działaniami zbrodniczy system.

Opracowania poświęcone temu człowiekowi nie są liczne. Wśród nich można wskazać na wywiad rzekę (1991r.) przeprowadzony przez Jerzego Skoczylasa i Witolda Beresia: Generał Kiszczak mówi...prawie wszystko.

Moim zdaniem, zdecydowanie lepsza jest biografia autorstwa pułkownika doktora Lecha Kowalskiego (przypomnienie tego dzieła za chwilę) Cze. Kiszczak.

Zacznę od tego, że odpychająca jest buta i arogancja w ignorowaniu podstawowych faktów przez rozmówcę Jerzego Diatłowickiego. Obietnica autora, że: W tej książce zebrano o wiele więcej dokumentów, niż IPN znalazł w tzw. szafie Kiszczaka nie znajduje pokrycia w rzeczywistości.

W publikacji przedstawiono wydarzenia z Grudnia '70, przygotowania do wprowadzenia stanu wojennego. Ale niezbyt dokładnie i rzetelnie. Diatłowicki nie wysilił się w zadawaniu ważniejszych pytań swojemu interlokutorowi. Były szef MSW mówi wyłącznie to, co chce powiedzieć. Mało tego, Czesław Kiszczak niektóre pytania pomija ostentacyjnym milczeniem albo unika odpowiedzi. Opowiada brednie, a często i kłamstwa. Powtarza wytrychy, które nie wnoszą nic nowego.

Sądzę, że książka Człowiek honoru? miała na celu korektę wizerunku komunistycznego satrapy.

Ogólna ocena: 3/5.